Συνέντευξη με τον Αντρέα Καραγιάννη (Leveler Guitars) για τις κιθάρες, το σύμπαν, και τα πάντα!

(Ντάξει, σχεδόν για τα πάντα....!)

- Λίγες μέρες μετά το 3ο Djangofest στην Αθήνα. Μια διοργάνωση που περιλάμβανε πολλούς μουσικούς, αλλά και οργανοποιούς. Ποιές οι εντυπώσεις σου;

-Οι καλύτερες!!!Η οργάνωση και η διεκπεραίωση έγινε από τους ίδιους τους μουσικούς και φίλους εθελοντές. Η είσοδος ήταν δωρεάν και η προσέλευση του κόσμου μεγάλη. Τα επιπλέον στοιχεία ήταν ότι ήμασταν 5 οργανοποιοί που εκθέταμε τις κιθάρες που κατασκευάζουμε… ελεύθερες για να έρθει σε επαφή ο κόσμος με την gypsy jazz κιθάρα και φυσικά το ατέλειωτο jamming στο χώρο των οργανοποιών.
Επίσης, η gypsy jazz ως παραμύθι για τα παιδιά και η κατασκευή της κιθάρας manouche από χαρτί προκάλεσε το ενδιαφέρον των παιδιών αλλά και των γονιών τους. Το φεστιβάλ είχε απόλυτη επιτυχία και εύχομαι να καθιερωθεί και να πραγματοποιείται κάθε χρόνο… και γιατί όχι άλλωστε… μόνο από εμάς εξαρτάται! 

  
 - Πώς ξεκίνησες με την κατασκευή και πως σε έφερε ο δρόμος στα μονοπάτια ενός τόσο ιδιαίτερου στυλ όπως η Jazz Manouche;

-Είναι πολύ απλό! Η gypsy jazz αποτελεί μεγάλο μέρος της μουσικής που ακούω… τα όργανα που κατασκευάζω είναι κατά κύριο λόγο τα όργανα που παίζονται στα είδη μουσικής που ακούω… ήταν λοιπόν φυσικό συνεπακόλουθο να προχωρήσω στη κατασκευή κιθάρας manouche.

- Όσοι ασχολούμαστε με το είδος έχουμε κατά καιρούς ξεφυλλίσει τους τιμοκαταλόγους κατασκευαστών με τιμές οργάνων (καινούριων) να κυμαίνονται από 3,000 έως 8,000 ή και 10,000 ευρώ. Πιστεύεις πως αυτές οι τιμές δικαιολογούνται για την κατασκευή ενός οργάνου; Το κόστος της πρώτης ύλης μπορεί να είναι πραγματικά τόσο μεγάλο;

- Όχι δε δικαιολογούνται… οι πρώτες ύλες δεν είναι τόσο ακριβές… το όργανο μπορεί να είναι καλό αλλά η υψηλή τιμή του το κάνει προσιτό σε ελάχιστους, ενώ αν το ίδιο καλό όργανο είχε τιμή προσεγγίσιμη από μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων θα έκανε τη gypsy jazz να ακούγεται στα αυτιά περισσότερων… πρόκειται εξάλλου για λαϊκή μουσική… δε μπορεί να είναι τίποτα ελιτίστικο, από τα όργανα μέχρι το εισιτήριο μιας συναυλίας…. οι οργανοποιοί όπως δυστυχώς και πολλοί μουσικοί, ξεχνάνε ότι ο στόχος είναι η μουσική για τον άνθρωπο, για το κοινωνικό σύνολο που θα ‘’εξημερωθεί’’ και θα αποκτήσει κουλτούρα και μουσική παιδεία.

- Θα ήθελα να μας πεις δυο πράγματα για τις κιθάρες τώρα. Ποιά η διαφορά ανάμεσα σε μια D hole και μια oval hole, ηχητικά και τεχνικά (μέγεθος, μήκος κλπ). Επίσης ποιά η διαφορά ανάμεσα σε μια κατασκευή κιθάρας τύπου Selmer και μιας κιθάρας τύπου Favino ή Busato;

- Η oval hole είναι η κιθάρα που χρησιμοποιείται κυρίως για σόλο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κρατάει το ρυθμό. Η D hole είναι αυτή που κρατάει το ρυθμό και έχει πιο γεμάτο και μπάσο ήχο… ξεκίνησε με μικρή κλίμακα αλλά πλέον δύσκολα εντοπίζω καινούργιες D hole με μικρή κλίμακα… προτιμάται η εκδοχή με την μεγάλη κλίμακα που έχει πέρα από τον πιο γεμάτο ήχο και την ίδια ικανότητα για σόλο… πολλές φορές θεωρείται και καλύτερη από την oval. Οι Selmer κιθάρες είναι τα πρότυπα αλλά οι Busato-favino έχουν λίγο πιο μεγάλο σώμα οπότε μεγαλύτερος χώρος για την αναπαραγωγή του ήχου και λίγο διαφορετικό οπλισμό στο καπάκι-top.  

Η ουσία είναι ότι όλες τους χρησιμοποιούνται στην gυpsy jazz μουσική και οι διαφορές στο ηχόχρωμα είναι κάτι που χρειάζεται αλλά είναι και υποκειμενικό το ζήτημα περί καλύτερου ή όχι ήχου.

- Πώς είναι η κατάσταση για την οργανοποιεία στην Ελλάδα; Πόσο δύσκολο είναι για έναν κατασκευαστή να επιβιώσει ανταποκρινόμενος στην ανάγκη για υψηλή ποιότητα αλλά ταυτόχρονα χαμηλές τιμές;

 - Η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολη για όλους τους επαγγελματίες! Φυσικά και για τους μουσικούς και κατ’ επέκταση για εμάς τους οργανοποιούς. Οι τιμές μας σε γενικές γραμμές είναι λίγο υψηλότερες από τα βιομηχανικά μοντέλα της entry level κατηγορίας, αλλά η ποιότητα του ήχου και της κατασκευής πολύ ανώτερα και φυσικά πάντα υπάρχει το μεγάλο θέμα της υποστήριξης μετά την πώληση. Για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε όμως αυτά από μόνα τους δεν είναι αρκετά! Όταν έχει χαθεί η αγοραστική δύναμη λόγω της ανεργίας και της συνεχιζόμενης ύφεσης ή ο φόβος κυριαρχεί στη ζωή και στην καθημερινότητα των Ελλήνων. 
Είναι σχεδόν μάταιο να προσπαθούμε να πουλήσουμε ένα είδος πολυτελείας και μάλιστα τόσο ειδικευμένο.


- Το Djangofest ήταν μια διοργάνωση που βασίστηκε αποκλειστικά στην εθελοντική προσφορά. Πιστεύεις πως ο κόσμος που αγαπάει την τέχνη μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά προς αυτή την κατεύθυνση σε μια περίοδο που βία, ακρότητες και καταπίεση κυριαρχούν στην Ελληνική κοινωνία;  

 -Το Djangofest ήταν η καλύτερη απόδειξη πως η συμμετοχή και η εθελοντική προσφορά έχει εξαιρετικά αποτελέσματα. Όλα διοργανώθηκαν και στήθηκαν από τους μουσικούς και φίλους εθελοντές, οι ίδιοι είχαν αναλάβει και κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ να κάνουν κάποιες δουλειές, από το σκούπισμα ως τα φώτα, από την βοήθεια στο μπαρ ως την αφήγηση του παραμυθιού στα παιδιά. Δηλαδή οι άνθρωποι της τέχνης έδωσαν απλόχερα στον κόσμο την τέχνη και ο κόσμος το εκτίμησε γεμίζοντας τους χώρους του φεστιβάλ και τις 2 μέρες. Ήταν η απόλυτη επιτυχία. 
Σε περιόδους δύσκολες οι άνθρωποι πάντα προσπαθούσαν να βρουν διέξοδο σε κάθε μορφής τέχνη. Η μουσική θαρρώ πως είναι πιο κοντά στον περισσότερο κόσμο και μέσα από αυτή έχει εκφραστεί αμέτρητες φορές ακόμα και στο πρόσφατο πολιτικό παρελθόν της Ελλάδας. Εύχομαι να είναι το αναλγητικό μας, το δυναμωτικό μας, το φάρμακό μας για μια ακόμα φορά και να δώσει δύναμη ώστε να ξεπεράσουμε τη βία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τις ακρότητες.

 

- Εκτός από οργανοποιός, είσαι και ένας πολύ ενεργός πολίτης. Μάλιστα, υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές. Πώς συνδυάζεται η αγάπη για την τέχνη και η ενασχόληση με τα κοινά;

 
- Δε μπορεί να γίνει αλλιώς! Είναι όμως πολύ απλό και κατανοητό το γιατί! 
Χωρίς την τέχνη η ζωή θα ήταν ανάλατη, αλλά για να έχει ο κόσμος πρόσβαση στην τέχνη θα πρέπει πρώτα να έχει ζωή, και μετά!!! 
Καλή ζωή εμπλουτισμένη με τέχνη κάθε μορφής και όλα τα καλούδια της εργασίας και του κόπου του… Όταν λοιπόν ενώ δουλεύω για να ζήσω (και κατ’ επέκταση θέλω να έχω αξιοπρεπή ζωή μέσα από την ίδια την εργασία μου), ταυτόχρονα υπάρχουν τα παράσιτα της μέχρι τώρα εξουσίας που δε με αφήνουν να κάνω τα παραπάνω και με απομυζούν χωρίς να μου προσφέρουν τίποτα παρά δυσκολίες, πρέπει να ασχοληθώ μαζί τους. Ένα μεγάλο θέμα που δυστυχώς δε γίνεται αντιληπτό από τον περισσότερο κόσμο μιας και τις προηγούμενες δεκαετίες καλλιεργήθηκε με επιτυχία ο ατομικισμός και ο στόχος του δημοσιοϋπαλληλικού ιδεώδους. 
Πορεύτηκα μέχρι τώρα στη ζωή μου μέσα από το κοινωνικό σύνολο και όχι απέναντι σε αυτό! Αραχτός στη καρέκλα μου βρέξει χιονίσει. Αν το κοινωνικό σύνολο έχει προβλήματα πρέπει να τα λύσω ώστε να λυθούν και τα δικά μου. Αυτή ναι μεν είναι και η αιτία της ενασχόλησης μου με τα κοινά, αλλά θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ενεργώ "εκ του πονηρού". 

 Μακάρι να έβλεπαν όλοι τη λύση των δικών τους προβλημάτων, πρώτα στη λύση των προβλημάτων των συνανθρώπων τους! Έτσι θα ένοιωθαν ότι είναι μέρος του συνόλου, κρίκος της αλυσίδας και θα νοιάζονταν να μη σπάσει κανένας άλλος κρίκος, ώστε να υπάρχει η δύναμη της συνοχής σε αυτή την αλυσίδα που λέγεται κοινωνία. 
Δεν ασχολούμαι όμως με τα κοινά "εκ του πονηρού", από μικρός έτσι ήμουν!
Απαιτούσα την κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν είναι τυχαίο το brand name Leveller στα όργανα που κατασκευάζω. Σημαίνει κοινωνική δικαιοσύνη και είμαι επηρεασμένος από την αγαπημένη μου αγγλική μπάντα τους Levellers που πήραν το όνομά τους από το ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα των Levellers στην Αγγλία του 1750 περίπου, όπου διεκδικούσαν τα αυτονόητα: δικαιοσύνη, ισονομία, ισότητα, ελευθερία λόγου κλπ... Πρώιμοι κομμουνιστές, αναρχικοί… Οι στίχοι των Levellers έχουν πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο, απορώ πως δεν είναι δημοφιλείς στην Ελλάδα… ίσως φταίει ο ήχος τους, το αγγλικό folk-rock με το βιολί και το μαντολίνο… τέλος πάντων...

- Κλείνοντας: πού μπορούμε να βρούμε τον Αντρέα Καραγιάννη, να ακούσουμε τα όργανα του και να συζητήσουμε μαζί του;

 
- Το εργαστήρι μου βρίσκεται στο Αγρίνιο, στη Δυτική Ελλάδα, Ανάμεσα στο Μεσολόγγι και τη Λευκάδα. Εδώ μπορεί να έρθει όποιος ενδιαφέρεται να ακούσει, να παίξει, να ξαναπαίξει, να πιάσει, να δοκιμάσει τα όργανα και να συζητήσουμε ότι θέλει… 
Γίνεται πανηγύρι κάθε φορά που έρχονται μουσικοί! Ένα τραύμα μου από τα παλιά, είναι πως κάθε φορά που πήγαινα σε κάποιο κατάστημα μουσικών οργάνων να δοκιμάσω κάποιο από αυτά, είχα τον πωλητή πάνω απ’ το κεφάλι μου να μου προκαλεί άγχος για να τελειώνω γρήγορα… τι να καταλάβω και τι να τον ρωτήσω;